1918 թվականին Տերյանն Հյուսիսային Կովկասի և Աստրախանի քաղաքական պատերազմի հայ փախստականների փրկության գործով զբաղվեց։ Սովետական կառավարությունը նրան գումար ու դեղամիջոցներ էր տրամադրել և նա օտագործում էր բոլոր միջոցները, մարդկանց տեղավորում էր անձամբ։ Պոետը անսահման քաջություն է ցուցաբերել, երբ պայուսակի մեծ ումարը փրկել է այն ժամանակ, եր գնացք մտել էին ավազակներ։
Տերյանի հանդեպ թշնամանք են ցույց տվել Լև Տրոցկին և Իոսիֆ Ստալինը, քանի որ նա ամեն կերպ խողդում էր նրանց, որպեսզի հայկական արցին լուծում տան։ Մասնավորապես, Բրեստ-Լիտովսկի բանակցությոնների ժամանակ, որոնց Տերյանը մասնակցել է որպես խորհրդական` առանց ձայնի իրավունքի, հերթական բուռն վեճից հետո զայրացած Տրոցկին Տերյանին կոչել է «արմյաշկա» վիրավորական անունով: Սակայն Տերյանը բողոքել է ու ապացուցել է, որ առաջին աշխարհամարտի և Մեծ Եղեռնի ժամանակ տարածքի մեծ մասը հայեր էին։
Ստալինը չկարողացավ տանել նման հայրենասեր վերաբերմունքը և հեռացրեց Տերյանին պաշտոնից։ Նաև նա գտավ տերյանից վերջնականապես ազատվելու միջոցը։ Տերյանին ուղարկում է Թուրքեստան։ Իհարկե, Տերյանը չէր դիմանա ճանապարհին․ տուբերկուլյոզով հիվանդ էր, իսկ վագոնները չէի տաքացվում։
Սոնա Փափազյան 